Mundial Stories: Τα δύο Μουντιάλ της Ιταλίας και η σκιά του Μουσολίνι

Η ποδοσφαιρική Ιταλία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα είναι συνυφασμένη με το πάθος, το δυνατό αθλητικό στυλ παιχνιδιού και οι κλειστές άμυνες. Κι όμως η Ιταλία πρωταγωνίστησε στην αρχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο η «Σκουάντρα Ατζούρα» κατέκτησε τα Μουντιάλ του 1934 και του 1938. Πίσω από αυτές τις κατακτήσεις ωστόσο έχει μείνει μια «σκιά». Η σκιά του Μουσολίνι. Πρωταρχικός σκοπός και όχημα για να ασχοληθεί ο Μουσολίνι με το ποδόσφαιρο ήταν η προσπάθεια διασύνδεσης της Αρχαίας Ρώμης με την Ιταλία της εποχής.

Σύντομα ο δικτάτορας κατανόησε πως οι πλατειές λαϊκές μάζες αγαπούσαν υπέρμετρα το ποδόσφαιρο και για το λόγο αυτό αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το άθλημα προς όφελος του. Πρώτη και κομβική κίνηση του Μουσολίνι ήταν να τοποθετήσει το 1926 τον Λάντο Φερέτι επικεφαλή της Ιταλικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (Federazione Italiana Giuoco Calcio/ FIGC) με σκοπό την αναδιαμόρφωση του παιχνιδιού σε εθνικό επίπεδο. Το περίφημο έγγραφο «Carta di Viareggio» ήταν εκείνο που άνοιξε το δρόμο για τη μετατροπή του ποδοσφαίρου της Ιταλίας από ερασιτεχνικό σε επαγγελματικό, σημειώνοντας πως κάθε ομάδα επιτρεπόταν να έχει μέχρι δυο ξένους στη σύνθεση της. Καινούργια στάδια άρχισαν να χτίζονται σε ολόκληρη την Ιταλία ενώ ομάδες όπως η Τζένοα, η Μίλαν και η Ίντερ αναγκάστηκαν να προσαρμόσουν τους συλλόγους σε πιο εθνικιστικά πρότυπα.

Mundial Stories: Οι βλέψεις του Μουσολίνι

Βασικός στόχος ωστόσο του Μουσολίνι παρέμενε η εθνική ομάδα της Ιταλίας, οι αλλαγές άλλωστε που έγιναν στο εθνικό πρωτάθλημα στόχευαν στο να αναδειχθεί μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών που θα ήταν πιο ανταγωνιστικοί στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά και στο νεοσύστατο τότε Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο δικτάτορας πίστευε πως ενώνοντας το έθνος κάτω από την ιταλική σημαία με πρόσχημα το ποδόσφαιρο θα μπορούσε να το ενώσει και για άλλους σκοπούς σαφώς πιο πολιτικούς και επικίνδυνους. Έτσι η Ιταλία καταθέτει αίτηση για να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1934. Η αίτηση αυτή στόχευε εκτός από τη προπαγάνδα μέσω του ποδοσφαίρου να αναδείξει και τη ταχεία βιομηχανοποίηση της χώρας υπό την διακυβέρνηση του Μουσολίνι.

Όπως όλοι οι φασίστες έτσι κι ο Μουσολίνι ήθελε να έχει τον απόλυτο έλεγχο του τουρνουά. Ενώ η ομάδα της Ιταλίας είχε ένα εξαιρετικό σύνολο αποτελούμενο από μερικούς σταρ όπως ο Τζουζέπε Μεάτσα, ο Λουίς Μόντι και ο Ραϊμούντο Όρσι, οι σκιές δεν άργησαν να εμφανιστούν. Ο ημιτελικός με την Αυστρία επισκιάστηκε από την πολύ κακή διαιτησία του Ιβάν Έκλιντ ο οποίος φημολογείται πως το προηγούμενο βράδυ είχε δειπνήσει με τον «Ντούτσε». Ενώ κι το παιχνίδι απέναντι στην Ισπανία είχε υποστεί μια κάποια κριτική σχετικά με τη διαιτησία. Η δύσκολη επικράτηση στον τελικό απέναντι στη Τσεχοσλοβακία με 2-1 δεν μπόρεσε να διαλύσει τις φήμες για τη διαιτητική εύνοια.

Μουντιάλ 1938: Μια μεγάλη... φουρνιά στις «σκιές»

Μετά από όλα αυτά ο Μουσολίνι απογοητεύτηκε καθώς το καθαρό όραμα που είχε στο μυαλό του είχε κιόλας επισκιαστεί από τις φήμες περί εύνοιας και μπορεί το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου να μετρίασε κάπως τις φήμες αλλά ο στόχος πλέον ήταν ξεκάθαρα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938. Η ιταλική αποστολή όμως έγινε δεκτή με αποδοκιμασίες στο Παρίσι. Αιτία φυσικά ήταν η υποστήριξη του Μουσολίνι στο Φράνκο κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου μάλιστα αυτή η εναντίωση εκφραζόταν από αντιφασιστικές συγκεντρώσεις έξω από τα γήπεδα που αγωνιζόταν η Ιταλία αλλά και εντός των γηπέδων οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές. Ο Μουσολίνι θέλοντας να αυξήσει την ένταση απαίτησε η εθνική ομάδα της Ιταλίας να αγωνίζεται με τις μαύρες εμφανίσεις οι οποίες είχαν επάνω τους το σύμβολο του Fascio Littorio (το γνωστό τσεκούρι με τα χρώματα της Ιταλίας). Επίσης ο προπονητής της ομάδας Βιτόριο Πότσο ενημέρωσε πως οι παίκτες του θα ξεκινούν κάθε παιχνίδι κάνοντας το γνωστό φασιστικό χαιρετισμό παρά τις αποδοκιμασίες του κοινού.

Στην πραγματικότητα το μόνο που κατάφερε ο Μουσολίνι είναι εκείνη η εξαιρετική ομάδα της Ιταλίας η οποία στο Παγκόσμιο του 1938 κατάφερε να πετύχει ορισμένες μεγάλες νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Γαλλία, η Βραζιλία και η Ουγγαρία να μείνει στη κοινή συνείδηση του ποδοσφαιρικού κοινού με τη σκιά της εύνοιας εξωγηπεδικών καταστάσεων που λίγο καιρό αργότερα βύθισαν τον κόσμο στο αίμα και την απόγνωση.