Mundial Stories: Πελέ, ο παίκτης των πέντε αισθήσεων

Όποια κι αν είναι η γνώμη τους καθενός και της καθεμιάς για τον Πελέ δε μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε πως υπήρξε ένας τεράστιος παίκτης ο οποίος κατέστησε το όνομα του συνώνυμο του αθλήματος του ποδοσφαίρου. Μπορεί η μετέπειτα πορεία του να απογοήτευσε αρκετό κόσμο, οι επαφές με τη FIFA, οι διαφημίσεις τραπεζικών καρτών, αυτή η μόνιμη εμμονή με την εικόνα του καλού παιδιού απογοήτευσαν αρκετούς φαν του.

Ωστόσο η ποδοσφαιρική του αξία δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Ως μέλος της καλύτερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Βραζιλίας που εμφανίστηκε στα γήπεδα ο Πελέ έγραψε τη δική του μοναδική ιστορία. Ήταν 21 Ιουνίου του 1970 όταν στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου συναντήθηκαν η Ιταλία με τη Βραζιλία.  Η ομάδα των Πελέ, Ζαϊρζίνιο, Τοστάο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ριβελίνο συνέτριψε 4-1 την Ιταλία του Μπονισένια, του Φακέτι, του Ματσόλα, του Τζίτζι Ρίβα.  Ο προπονητής των Βραζιλιάνων, Μάριο Ζαγκάλο έγινε ο πρώτος που κατακτά Μουντιάλ ως ποδοσφαιριστής (1958, 1962), και ως προπονητής (1970).

Μουντιάλ 1970: Η απίστευτη «σελεσάο»

Μιλώντας καθαρά ποδοσφαιρική εκείνη η Βραζιλία δεν μπορούσε να βρει αντίπαλο. Ήταν μια υπερηχητική ομάδα η οποία είχε τόσες επιθετικές αρετές που ακόμη και μια αμυντικογενή ομάδα όπως η Ιταλία ήταν αδύνατο να βρει αντίδοτο. Στην πραγματικότητα ο τελικός εκείνου του Μουντιάλ διήρκησε μονάδα ένα ημίχρονο. Ο Πελέ σκόραρε στο 18’, μετά το γύρισμα του Ριβελίνο, ανοίγοντας το σκορ στον τελικό, αλλά πριν τη λήξη του ημιχρόνου και συγκεκριμένα στο 37^ο λεπτό ο Μπονινσένια ισοφάρισε. Με το σκορ στο 1-1 το δεύτερο ημίχρονο ξεκίνησε, κάπου εκεί η επιθετική ασταμάτητη μηχανή των βραζιλιάνων πήρε μπροστά και κάθε ελπίδα των ιταλών έσβησε οριστικά  ο Ζέρσον στο 66^ο λεπτό έκανε το 2-1, ακολούθησε ο Ζαϊρζίνιο στο 71^ο λεπτό κάνοντας το 3-1 και Κάρλος Αλμπέρτο στο 86^ο λεπτό διαμόρφωσε  το τελικό 4-1.

Σε αυτό το τελευταίο γκολ θα σταθούμε λίγο παραπάνω. o Πελέ έκανε την πάσα πίσω από την πλάτη, στον επερχόμενο Κάρλος Αλμπέρτο, με τον τελευταίο να εκτελεί ιδανικά. Ουσιαστικά το οπτικό πεδίο του Πελέ ήταν ανύπαρκτο καθώς ο κενός χώρος βρισκόταν στα δεξιά του. Αυτό προκάλεσε την απορία των δημοσιογράφων. Μετά το ματς και η διάρκεια των ερωτήσεων ο «βασιλιάς» ρωτήθηκε πού στην ευχή πρόλαβε να δει τον συμπαίκτη του που ερχόταν από πίσω με φόρα και πρόλαβε να του στρώσει τη μπάλα. Η απάντηση ήταν αποστομωτική και επισκίασε ακόμη και το ίδιο το γκολ: «Δεν τον είδα, τον άκουσα» απάντησε.

Mundial Stories: Ο «νονός» του 10

Η αλήθεια είναι πως ο Πελέ είχε ενεργοποιημένες όλες τις αισθήσεις του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ζούσε για το ποδόσφαιρο, ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο. Αυτό τον έκανε κάποιες φορές θεαματικό εντός των γηπέδων αλλά τον καθιστούσε άτοπο σε κοινωνικά ζητήματα εκτός των τεσσάρων αγωνιστικών γραμμών. Ωστόσο ήταν ο πρώτος που έδωσε τόση υπόσταση στο νούμερο «10» έστω κι αν το πήρε τυχαία στην πλάτη. Kατά τη διάρκεια του Μουντιάλ του 1958 στη Σουηδία η εθνική ομάδα της Βραζιλίας είχε δηλώσει τη λίστα των παικτών της ξεχνώντας να δώσει τους αριθμούς της φανέλας του καθενός. Ένας αξιωματούχος της FIFA, ο οποίος καταγόταν από την Ουρουγουάη τον ρώτησε: «Είσαι ο Έντσον Αράντες ντο Νασιμέντο;» «Ναι.» απάντησε εκείνος. Κι έτσι απέκτησε το νούμερο «10».

Δεν γνωρίζουμε αν εκείνος ο Ουρουγουανός κατανόησε ποτέ πως άθελα του έγινε ο «νονός» του πιο σημαντικού δεκαριού στο ποδόσφαιρο μέχρι τότε. Ακόμη και σήμερα οι κουβέντες για το αν ο Πελέ ή ο Μαραντόνα είναι ο καλύτερος παίχτης που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης δίνουν και παίρνουν. Κρατώντας όμως την απαραίτητη απόσταση από τα δίπολα αυτά μπορείς κάποιος να πει πως σημασία δεν έχει ποιος ήταν ο καλύτερος αλλά πως η εξέλιξη του ποδοσφαίρου τους οφείλει πολλά. Πάρα πολλά. Και πως σε μια εποχή που κυριαρχούν τα αθλητικά προσόντα και η τεχνική κατάρτιση περνάει σε δεύτερη μοίρα τότε δεκάρια όπως τον Πελέ λείπουν πάρα πολύ. Όπως και οι εμπνεύσεις τους…