Mundial Stories: Ο Ζυλ Ριμέ και η ιστορία ενός τροπαίου

Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA, που απονέμεται στους νικητές των Παγκοσμίων Κυπέλλων είναι αναμφίβολα ο πιο πολυπόθητος τίτλος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το «ιερό αυτό δισκοπότηρο» είχε την ονομασία «Jules Rimet Trophy», από το 1930 έως το 1970 και το 1974 πήρε την ονομασία που διατηρεί μέχρι σήμερα.  Το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου FIFA, από την έναρξή του, ήταν το αντικείμενο του πόθου για κάθε εθνική ομάδα στον κόσμο. Οι επικές μάχες που έχουν δώσει οι ομάδες αυτές έχουν αποτελέσει μερικές από τις πιο όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες που συζητάμε μέχρι σήμερα.

Φυσικά δεν βλέπουν όλοι με ρομαντικό και αγνό τρόπο αυτό το πολύτιμο τρόπαιο. Στο πέρασμα των χρόνων υπάρχουν διάφορες ιστορίες που το τρόπαιο έγινε αντικείμενο του πόθου για τη χρηματική του αξία λόγω του πολύτιμου υλικού από το οποίο ήταν φτιαγμένο. Έτσι εκτός από ποδοσφαιρικές ιστορίες στο άρθρο αυτό θα βρείτε και μερικές ιστορίες ληστειών. Aλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

Mundial Stories: Η Ιστορία του τροπαίου

Το ταξίδι για το τρόπαιο του Μουντιάλ της FIFA ξεκίνησε από μια ιδέα του Ζυλ Ριμέ, τον τρίτο πρόεδρο της FIFA, ο οποίος οραματίστηκε τη διεξαγωγή ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου ποδοσφαίρου το 1928. Η πρόταση του υπερψηφίστηκε το επόμενο έτος και έτσι ορίστηκε η διεξαγωγή της πρώτης έκδοσης του θεσμού στην Ουρουγουάη το 1930. Το έργο του σχεδιασμού του  τροπαίου για τον διαγωνισμό ανατέθηκε στον Abel Lafleur, έναν Γάλλο γλύπτη που αργότερα θα συμμετείχε σε διαγωνισμούς τέχνης που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Λος Άντζελες το 1932. Το σχέδιο του Lafleur περιείχε ένα χρυσό αγαλματίδιο της Νίκης, της Ελληνίδας θεάς της νίκης, που κρατούσε ένα οκταγωνικό Κύπελλο πάνω από το κεφάλι της και είχε μια γιρλάντα περασμένη στο λαιμό της. Είναι εμπνευσμένο από το άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης, ένα ημιτελές αλλά εμβληματικό ελληνικό άγαλμα της ελληνιστικής εποχής που εκτίθεται στο μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι. Το τρόπαιο, που αρχικά ονομαζόταν «Victory» και στη καθουμιλουμένη αποκαλούνταν «Coupe du Mond» (γαλλικά Παγκόσμιο Κύπελλο), είχε ύψος 35 εκατοστά και ζύγιζε 3,8 κιλά. Ήταν κατασκευασμένο από επιχρυσωμένο ασήμι και είχε μπλε βάση από ημιπολύτιμη πέτρα που ονομαζόταν λάπις λάζουλι. Υπήρχαν χρυσές πλάκες προσαρτημένες σε κάθε μία από τις τέσσερις πλευρές της βάσης, στις οποίες χαράσσονταν τα ονόματα των νικητριών χωρών μετά από κάθε διοργάνωση. Το τρόπαιο μεταφέρθηκε στην Ουρουγουάη με το «Conte Verde», ένα ιταλικό επιβατηγό πλοίο, μαζί με τις εθνικές ομάδες της Γαλλίας, της Ρουμανίας και του Βελγίου.

Τρόπαιο Κρυμμένο σε Κουτί Παπουτσιών

Οι ανησυχίες για την ασφάλεια του τροπαίου Jules Rimet κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οδήγησαν στη σκέψη το πολυπόθητο έπαθλο να κρυφτεί σε ασφαλές μέρος για όσο διαρκούσε ο πόλεμος. Ο Ottorino Barassi, ένας Ιταλός που υπηρετούσε ως αντιπρόεδρος της FIFA εκείνη την εποχή, αφαίρεσε αθόρυβα το τρόπαιο από το θησαυροφυλάκιο μιας τράπεζας στη Ρώμη και το έκρυψε σε ένα κουτί παπουτσιών κάτω από το κρεβάτι του καθ' όλη τη διάρκεια του Πολέμου.

Το τρόπαιο παρέμεινε ασφαλές κάτω από το κρεβάτι του Barassi μέχρι να επιστρέψει το Παγκόσμιο Κύπελλο μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο το 1950 στη Βραζιλία. Ο Barassi, ο οποίος ήταν αναπόσπαστο μέρος της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας πρωτοστάτησε στη μεταφορά του τροπαίου στη Βραζιλία.

Άντεξε στον Πόλεμο Κλάπηκε στο Νησί

Αν και το τρόπαιο «Jules Rimet» στάθηκε αλώβητο από τον Παγκόσμιο Πόλεμο, παραλίγο να εξαφανιστεί στο μέρος όπου αποτελεί μέχρι και σήμερα το «πνευματικό σπίτι» του ποδοσφαίρου, αν κάτι τέτοιο επιτρέπεται να ειπωθεί. Τέσσερις μήνες πριν από την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου, το τρόπαιο βρισκόταν σε έκθεση στο Methodist Central Hall στο Westminster ως μέρος της έκθεσης σπάνιων γραμματοσήμων με τίτλο «Sport with Stamps Stanley Gibbons Stampex». Στις 20 Μαρτίου 1966, το τρόπαιο εξαφανίστηκε από την προθήκη στην οποία βρισκόταν, ενώ την ίδια στιγμή λάμβανε χώρα η κυριακάτικη εκκλησιαστική λειτουργία σε άλλο σημείο του κτιρίου. Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κλέφτης δεν άγγιξε κανένα από τα σπάνια γραμματόσημα, που εκτιμάται ότι άξιζαν πάνω από τρία εκατομμύρια λίρες εκείνη την εποχή, και τράπηκε σε φυγή  μόνο με το τρόπαιο, το οποίο τότε είχε αξία 30.000 λίρες.

Ενώ οι υπηρεσίες επιβολής του νόμου, συμπεριλαμβανομένης της Scotland Yard, προσπαθούσαν να ανακτήσουν το τρόπαιο Jules Rimet, ο Joe Mears, ο πρόεδρος της Football Association (FA) και του λονδρέζικου συλλόγου Chelsea FC, έλαβε ένα σημείωμα από ένα άτομο που ισχυριζόταν ότι ήταν ο «Τζάκσον». Ο Τζάκσον λοιπόν ζήτησε 15.000 λίρες για την επιστροφή του τροπαίου. Στο φάκελο μάλιστα υπήρξε και ένα κομμάτι από την αφαιρούμενη επένδυση της  κορυφής του τροπαίου ως απόδειξη κατοχής. Η παράδοση είχε προγραμματιστεί μπροστά από το Stamford Bridge, το γήπεδο της Τσέλσι. Ωστόσο η κατάσταση η οποία διαδραματίστηκε παραπέμπει πιο πολύ σε αστυνομικό μυθιστόρημα. Αφού δελέασε τον Τζάκσον με ψεύτικα χρήματα τα οποία ήταν προσημειωμένα, ένας μυστικός ντετέκτιβ που υποδυόταν τον βοηθό του Mears προσπάθησε να τον οδηγήσει στο κλεμμένο τρόπαιο. Όμως ο Τζάκσον κατάλαβε την κομπίνα που του έστηναν και πήδηξε έξω από το αυτοκίνητο.

Ο Τζάκσον συνελήφθη τελικά μετά από μια δραματική καταδίωξη και αποκαλύφθηκε ότι ήταν ο Edward Betchley, ένας μικροκλέφτης με φάκελο στην ασφάλεια. Ωστόσο, μετά την ανάκριση, ο Betchley ισχυρίστηκε ότι δεν έκλεψε το τρόπαιο και ότι λειτουργούσε μόνο ως μεσάζων για ένα μεγάλο «ψάρι» που αναφερόταν στην κατάθεση ως «The Pole». Ο Betchley καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση, αλλά η αστυνομία δεν μπόρεσε ποτέ να εντοπίσει τον «The Pole».