Mundial Stories: Μεξικό 1986 Άγγελος ή Δαίμονας

Ο Μαραντόνα γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1960 για κάποιους πέθανε στις 25 Νοεμβρίου του 2020 ενώ για κάποιους άλλους δεν πέθανε ποτέ. Στο πρόσωπο του συνοψίζονται οι αντιφάσεις αυτού που κάπως γενικόλογα αποκαλούμε «μοντέρνο ποδόσφαιρο». Ένα φτωχόπαιδο που πραγματοποίησε την τότε πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ένας αντιστάρ που διοργάνωνε φιλικά παιχνίδια μέσα στη λάσπη για να βοηθήσει παιδιά που είχαν ανάγκη. Τελικά πολλές φορές είμαστε κι οι αντιφάσεις μας κι ο Ντιεγκίτο είχε αρκετές. Ήταν ο άνθρωπος για τον οποίο οι πατεράδες μας απέκτησαν τηλεόραση κι ένα ζεστό καλοκαίρι το 1986 στρώθηκαν μπροστά από τους καναπέδες τους για να παρακολουθήσουν αυτόν που μέσα σε ενενήντα λεπτά μπορούσε να μεταμορφωθεί από άγγελος σε δαίμονα και τούμπλαλιν.

Μουντιάλ 1986: «Το χέρι του Θεού»

Η τοποθεσία ήταν το στάδιο Αζτέκα της Πόλης του Μεξικού και το ημερολόγιο έδειχνε 22 Ιουνίου του 1986 το υψόμετρο και η ζέστη του μεσημεριού έκαναν την κατάσταση αφόρητη. Όχι όμως για όλους. Στο πλαίσιο του Μουντιάλ που φιλοξενεί η χώρα της κεντρικής Αμερικής, η Αργεντινή αντιμετωπίζει την Αγγλία στον προημιτελικό. Το παιχνίδι έχει ξεφύγει ήδη από τα στενά ποδοσφαιρικά όρια, η πολιτική και οι συμβολισμοί έχουν κάνει για τα καλά την εμφάνιση τους ο πόλεμος στα Φόκλαντ και η πολιτική της Θάτσερ έχουν συμβάλει τα μέγιστα ώστε το θερμόμετρο να ανέβει ακόμη περισσότερο. Αυτός που το έχει πάρει πιο «πατριωτικά» απ’ όλους είναι ο Μαραντόνα.

Αυτό φάνηκε στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου όταν ο μέσος της Αγγλίας Steve Hodge είχε προσπαθήσει μάλλον αποτυχημένα να απομακρύνει την μπάλα με μια άτσαλη κίνηση ωστόσο εκείνη πήρε φάλτσα και βρέθηκε εντός της περιοχής των Άγγλων. Εδώ συνέβη κάτι παράδοξο. Κάτι που δεν μπορούσε να εξηγηθεί με τους νόμους της φυσικής. Ο τερματοφύλακας της Αγγλίας Peter Shilton έχοντας ύψος 1,83 επιχειρεί μία έξοδο στην προσπάθειά του να υποδεχθεί την μπάλα στο κατέβασμα της εκεί εμφανίζεται ο Ντιέγκο ο οποίος ατενίζει τον κόσμο από το ένα μέτρο και τα 65 εκατοστά. Κι εκεί συμβαίνει το παράδοξο. Ο μικρός στο δέμας Αργεντινός καταφέρνει να πάρει την κεφαλιά(;) και να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Επειδή μόνο η παρέμβαση του «θεού» δεν φτάνει αλλά χρειάζεται αυτό που η παροιμία περιγράφει ως «συν Αθηνά και χείρα κίνει» ο Μαραντόνα είχε να δώσει κάτι πολύ σημαντικό στην αναμέτρηση. Με ένα λοιπόν χέρι που ο Τυνήσιος διαιτητής Ali Bin Nasser δεν είδε ποτέ. Ο Μαραντόνα είχε δηλώσει «Είχα μια ιδέα. Να βάλω το χέρι μου στο κεφάλι μου. Όταν προσγειώθηκα, είδα την μπάλα στα δίχτυα και φώναξα γκολ, γκολ. Ο Sergio Batista ήρθε τρέχοντας πάνω μου και με ρώτησε αν όντως το έβαλα με το χέρι. Τότε του είπα απλά Σκάσε, παλιομαλ...α και απλά αγκάλιασέ με.»

Mundial Stories: Το γκολ του αιώνα

Όπως γράψαμε κι ακριβώς από πάνω ο πόλεμος εντός των τεσσάρων αγωνιστικών γραμμών εκείνο το ζεστό μεσημέρι στο Μεξικό συνεχιζόταν και η ιστορία δεν μπορούσε να γράψει πως ο «Θεός» είχε ως μόνο του εφόδιο την πονηριά. Έτσι ο Μαραντόνα υποδέχθηκε την πάσα του Héctor Enrique περίπου δέκα μέτρα πίσω από τη σέντρα και ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία προς την αιωνιότητα. Μια πορεία προς το καλύτερο γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ο δαίμονας είχε μεταμορφωθεί και πάλι σε άγγελο μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα. Τόσα χρειάστηκε για να διασχίσει εξήντα μέτρα αφήνοντας πίσω του τους Steve Hodge, Peter Beardsley, Peter Reid, Terry Butcher επί δυο και φτάνοντας στην περιοχή, να περάσει τον γκολκίπερ Shilton πλασάροντας ιδανικά γράφοντας παντοτινή ιστορία.

Η ιστορία που ακολούθησε είναι λίγο πολύ γνωστή. Κάποιοι Άγγλοι ακόμη και μετά το θάνατο του Ντιεγκίτο συνέχιζαν να τον αποκαλούν κλέφτη. Κι όμως σε εκείνο το Μουντιάλ ήταν αυτός που πήρε από το χεράκι την Αργεντινή και της χάρισε τον δεύτερο τίτλο της σε Παγκόσμιο Κύπελλο κερδίζοντας στον τελικό τη Δυτική Γερμανία.

Ο Ντιεγκίτο πιστός από τότε στη «διπολικότητα» που τον διέκρινε και στη μετέπειτα καριέρα και ζωή του μέσα σε ενενήντα λεπτά «υποδύθηκε» με απόλυτη επιτυχία και τους δυο ρόλους που τον συνόδευσαν ως το τέλος της ζωής του. Τόσο εκείνον του αγγέλου όσο και εκείνον του διαβόλου και η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε ακόμη απαντήσει ποιος από τους δυο γοήτευσε τελικά περισσότερο το κοινό. Γιατί μιλώντας για τον Ντιέγκο ξεχνάς τον Μαραντόνα κι αν μιλήσεις για τον Μαραντόνα ξεχνάς τον Ντιέγκο μήπως όμως αυτό δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα δίλλημα και η προσωπικότητα του Αργεντινού γοήτευσε τόσο τα πλήθη ακριβώς επειδή δεν βρισκόταν ούτε μόνιμα στη σκιά αλλά ούτε και στο φώς;