Mundial Stories: Αστέρια που λάμπουν και χάνονται

O Ρίκι Μάρτιν ακούγεται στη διαπασών από τα μεγάλωνα του σταδίου. Το «Cup of Life» χορευτικό και ξεσηκωτικό ταυτόχρονα «αλέ αλέ αλέ». Το Σταντ ντε Φρανς είχε φορέσει τα καλά του και ογδόντα χιλιάδες θεατές περίμεναν με κομμένη την ανάσα. Γαλλία - Βραζιλία θα διασταύρωναν τα ξίφη τους με τους δεύτερους να αποτελούν το ξεκάθαρο φαβορί. Πριν το μεγάλο τελικό ωστόσο ένα συμβάν το οποίο μαθεύτηκε χρόνια αργότερα και κουβαλούσε επάνω του όλη τη σκόνη, την καχυποψία και τη συνομωσιολογία τέτοιων ιστοριών αλλάζει τον ρου της ιστορίας.

Μουντιάλ 1998: Η κρίση του Ρονάλντο

Ο Ρονάλντο, το «φαινόμενο» βρισκόταν σε δαιμονιώδη αγωνιστική κατάσταση, προερχόμενος από δυο σεζόν που μετρούσε 47 γκολ με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα σε όλες τις διοργανώσεις και άλλα 34 με την Ίντερ, την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο. Όλα τα φώτα είχαν στραφεί επάνω του,  για κάποιον τόσο νέο παίκτη όλη αυτή η δημοσιότητα και η υποσυνείδητη μετατόπιση άγχους μπορεί να αποβεί καταστροφική όσο μεγάλος σταρ κι αν είναι. Πριν το παιχνίδι λοιπόν το «φαινόμενο» είχε ένα σοβαρό επιληπτικό σοκ, κάποιοι το χαρακτήρισαν κρίση άγχους και άλλοι νευρικό κλονισμό. Γεγονός είναι πως στο ξενοδοχείο που είχε καταλύσει η αποστολή της εθνικής Βραζιλίας πριν το τελικό επικράτησε πανικός. Ο Ρομπέρτο Κάρλος που έτρεχε στους διαδρόμους του ξενοδοχείου ζητώντας βοήθεια είναι το σημείο στο οποίο συμφωνούν όλες οι μαρτυρίες. Ο Ρονάλντο χρόνια αργότερα δήλωσε: «Είχα έναν τρομερό φόβο. Έχασα το Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά κέρδισα ένα άλλο κύπελλο, αυτό της ζωής. Δεν θυμάμαι τι έγινε, αλλά πήγα να κοιμηθώ και, όπως μου είπε ο γιατρός, έπαθα επιληπτική κρίση για 30 με 40 δευτερόλεπτα. Μετά ξύπνησα και πονούσα παντού, αλλά με το πέρασμα του χρόνου ο πόνος μειωνόταν. Ηρέμησα λίγο κι αποφάσισα να παίξω και να βοηθήσω την ομάδα», δήλωσε ο ίδιος ο Ρονάλντο, αλλά τα ερωτηματικά για τη χρησιμοποίησή του δεν «σβήστηκαν».

Μουντιάλ 1998: Το «άστρο» του Ζιντάν

Κι ενώ τα φώτα είχαν στραφεί επάνω του εκείνος ήταν η σκιά του εαυτού στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Όπως συμβαίνει όμως πάντα στο ποδόσφαιρο όταν ένα αστέρι χάνει λίγη από τη λάμψη του, έστω κι προσωρινά, ένα άλλο αρχίζει να εκπέμπει περισσότερο φως ώστε να το αντικαταστήσει. Ο τζέντλεμαν, ο ευθυτενής κύριος με την απαράμιλλη ποδοσφαιρική ευφυία λοιπόν βρήκε τον χώρο που του αναλογούσε και ξεδίπλωσε το τεράστιο ταλέντο του. Ο Ζινεντίν Ζιντάν γεννημένος στη Μασσαλία της Γαλλίας από τον Smaïl Zidane και τη Malika Zidane παιδί μεταναστών με αλγερινή καταγωγή που έχει καταφέρει να ξεφύγει από την εγκληματικότητα και τα υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών που επικρατούσαν στη γειτονιά που μεγάλωσε έρχεται να πάρει από το χεράκι την Εθνική Γαλλίας με σκοπό να της χαρίσει το πρώτο της Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα στην έδρα της.

Παίρνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων από την έναρξη κιόλας της αναμέτρησης, η Γαλλία αρχίζει να πιέζει την άμυνα της Βραζιλίας και σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι Γάλλοι χάνουν δυο κλασσικές ευκαιρίες απέναντι στον Ταφαρέλ. Η Βραζιλία προσπαθεί να ισορροπήσει το παιχνίδι και στιγμιαία το καταφέρνει. Είναι η στιγμή που ο Ζιντάν αναποδογυρίζει την κλεψύδρα. Είναι το 27ο λεπτό και ο Εμανουέλ Πετί εκτελεί το κόρνερ βρίσκοντας το κεφάλι του Ζιντάν, ο οποίος ανοίγει το σκορ, κάνοντας το 1-0 για τη Γαλλία. Κι ενώ το πρώτο ημίχρονο έφτανε στο τέλος του, ο Γκιβάρς χάνει ακόμη ένα τετ-α-τετ απέναντι στον Ταφαρέλ, ο οποίος αλλοίωσε την πορεία ενός σουτ του επιθετικού της Οσέρ, στέλνοντας την μπάλα σε κόρνερ. Η Γαλλία σε ένα μπαράζ επιθέσεων κορυφώνει την πίεση της και το ένα κόρνερ διαδέχεται το άλλο. Εκτελεστής αυτή τη φορά είναι ο Γιουρί Τζορκαέφ. Η μπάλα πηγαίνει στο κέντρο της βραζιλιάνικης άμυνας, χωρίς καν να χρειαστεί να πηδήξει, ο Ζιντάν πετυχαίνει με κεφαλιά το 2-0 σα σε προπόνηση βάζοντας τη σφραγίδα του στο μεγάλο τελικό.

Το δεύτερο ημίχρονο βρίσκει τη Βραζιλία να κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο με ένα σαφώς πιο επιθετικό σχήμα προσπαθώντας να αλλάξει τη ροή του αγώνα. Στο 67ο λεπτό αποβάλλεται ο Μαρσέλ Ντεσαϊγί, ηγέτης της γαλλικής άμυνας, έχοντας δεχτεί τις παρατηρήσεις του διαιτητή λίγα λεπτά νωρίτερα, ο Ντεσαϊγί δέχτηκε μια δεύτερη κίτρινη κάρτα για ένα δυνατό μαρκάρισμα επάνω στον Καφού. Ο Ζακέ θα πραγματοποιήσει τότε αλλαγή, βγάζοντας από το παιχνίδι τον Τζορκαέφ για να περάσει στη θέση του τον αμυντικό μέσο Βιεϊρά, ενώ ο Εμανουέλ Πετί θα παίξει το υπόλοιπο ματς από τη θέση του κεντρικού αμυντικού στη θέση του Ντεσαϊγί. Με δέκα παίκτες πλέον, οι Γάλλοι κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τα κύματα των βραζιλιάνικων επιθέσεων, οι οποίες, όμως, δεν κατάφεραν να τους ανησυχήσουν, με εξαίρεση μια ωραία προσπάθεια του Ντενίλσον του οποίου το σουτ χτύπησε το οριζόντιο δοκάρι της εστίας του Μπαρτέζ. Το μόνο που άλλαξε ως το τέλος της αναμέτρησης ήταν πως οι Γάλλοι κατάφεραν να πετύχουν κι ένα τρίτο τέρμα με τον Πετί.

Πιο πάνω έκανα ένα λάθος έγραψα πως το μόνο που άλλαξε ήταν το τελικό σκορ. Απερισκεψία μου. Άλλαξαν κι άλλα πράγματα σε αυτό τον τελικό. Η σημαντικότερη αλλαγή ήταν η μετατόπιση της προσοχής του κόσμου προς το ποδοσφαιρικό σύνολο το οποίο μπορεί να πετύχει πολλά περισσότερη από τις μονάδες. Εκείνη η Γαλλία στο τελικό λειτούργησε σα μια καλοκουρδισμένη ορχήστρα η οποία είχε την ευλογία να έχει για μαέστρο τον Ζιζού. Τον άνθρωπο που τα πόδια του είχαν απόλυτη ταύτιση με τον εγκέφαλο του.